De zorg om wat verloren is (2013)

de gelijkenis van “de verloren Zoon”.
Het is een van de bekendste gelijkenissen die Jezus ons heeft verteld.
En als we eerlijk zijn, tenminste als ik eerlijk ben, kan ik de oudste zoon best begrijpen.

Hij werkt hard, past altijd netjes op en wordt daar niet voor beloond en hij is boos. Woedend staat er zelfs.
En misschien is deze gedachte ook u niet vreemd: je doet altijd je best, slooft je uit en dan mag je toch ook wel eens een dankjewel of een complimentje verwachten.

Zijn jongste broer die er in korte tijd al zijn geld doorheen draait en op hangende pootjes thuiskomt, wordt door zijn vader binnengehaald alsof hij Sinterklaas is.

Ik sprak laatst iemand die een zus in België had die een paar keer per jaar naar huis op bezoek bij hun ouders kwam.  “Als mijn zus kwam”: zo zei ze “Dan was er altijd van alles in huis, en werd er op het einde van de dag Chinees gehaald en van alles en nog wat. Maar voor mijn broer en ik, die allebei dichtbij woonden, allerlei karweitjes deden en altijd klaar stonden was dat niet nodig. Van ons was het “gewoon” dat we er waren.
En ze voegde er een beetje cynisch aan toe “ Tja, wat van ver komt is lekker”. De zus in België ken ik niet, maar misschien denkt die wel: ik wou dat ik wat dichterbij woonde, dan kon ik wat vaker naar mijn ouders toe. Mijn broer en zus boffen maar dat ze zo dicht bij wonen. Wie zal het zeggen?
De jongste zoon in het evangelie heeft zoals waarschijnlijk velen van ons, in ellende en door schade en schande geleerd wat echte liefde en vriendschap is. Hij had volop vrienden, volop aandacht, zolang hij geld had.  Toen het op was, gaf niemand thuis.  Dan gaat hij terug naar huis, waarschijnlijk met lood in zijn schoenen.  En eenmaal thuisgekomen krijgt hij van zijn vader een warm onthaal en er wordt feest gevierd.

Onvoorwaardelijke liefde.
Misschien is het interessant om te kijken wie nu werkelijk “de verloren zoon” is.
De jongste zoon die op hangende pootjes terug naar huis komt en moet zeggen: “Sorry, ik heb het verkeerd gedaan”?  Of juist de oudste zoon?
Net als de broer en zus waar ik van vertelde krijgt ook hij voor zijn gevoel geen waardering. “loon naar prestatie” heet dat modern.  Ook hij moet over een drempel heenstappen.  Hij moet de grootsheid op kunnen brengen om ook zijn broer weer in de armen te sluiten en hem zijn misstap kunnen vergeven.
Misschien is hij, zijn wij allemaal pas echt verloren als we deze stappen niet kunnen maken.
Sorry zeggen en vergeven. Maar makkelijk is het zeker niet.

Het verhaal heeft ook een open einde.
Er staat niet: en ze leefden nog lang en gelukkig.
Dus wat de oudste zoon uiteindelijk gedaan heeft weten we niet.
Wat wel duidelijk is in het verhaal, is de liefde van de vader voor allebei de zonen.
Ik denk dat dit symbolisch is voor Gods onvoorwaardelijke liefde voor ons, Zijn genade en barmhartigheid voor ons allemaal.
En de wetenschap dat we nooit zover van Hem kunnen afdwalen dat er geen terugkeer meer mogelijk is. Dat we bij Hem altijd thuis mogen komen. Amen.