Adventsstemming

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
Het is opvallend hoe de liturgische feesten inspelen op de natuur. Kerstmis, het feest van het licht, vieren wij hartje winter. Pasen, het feest van het nieuwe leven vieren wij in de lente. Als de natuur in de herfst wegsterft gedenken wij onze doden. Zo vieren wij de advent in een tijd waarin de dagen kort zijn, de zon het laat afweten en de hemel donker is. Het is een stille, heimweevolle tijd.

In deze tijd beseffen wij meer dan anders dat heel de wereld in een adventsstemming verkeert. Wij worden door de natuur als het ware gedwongen om ons af te vragen: waarmee zijn wij eigenlijk bezig, wat is de zin van ons leven, wat staat er in deze tijd te gebeuren?

De tijd dat mensen met begeestering, zelfzeker wilden bouwen aan een menselijke wereld zonder God en iedereen een stralende toekomst beloofden, is voorbij. De slogan: godsdienst is opium voor het volk, wordt nu in vraag gesteld. De eerste voorstanders van het atheïsme hadden aan de ‘God is dood' verklaring grote verwachtingen geknoopt. Hoe meer vooruitgang des te meer menselijkheid, beweerden ze, hoe meer techniek en industrie des te meer geluk. Gebeurtenissen zoals de wereldoorlogen, de concentratiekampen, de atoombom, de vernietiging van de natuur, doen ons op zijn minst vragen stellen.

Niettegenstaande dat, is het gedachtegoed van de atheïstische denkers, honderd jaar geleden bij de hogere standen begonnen, doorgedrongen tot de grote massa, terwijl een heel andere manier van denken toch en vooral onder de jongeren veld wint. Is de mens die God dood verklaard heeft nu niet bezig om de mens zelf te vernietigen? Zo vragen ze zich af. Wat gebeurt er met de atoomenergie, met de genentechniek, met de hormonenindustrie? Wie voor zich het recht opeist om het leven te manipuleren, dreigt het leven zelf te vernietigen. Ondermijnt pure materiële vooruitgang niet de fundamenten zelf van het menselijk leven? En ten koste van elke prijs? Wie God niet meer wil zien in zijn medemens, vervalt heel gemakkelijk in onmenselijkheid. Meer en meer mensen geven toe dat zij niet kunnen leven enkel van moderne installaties, van computers en discotheken. De mens, die zich niet meer met God verbonden weet, kan zich niet laten binden door de grote levensnormen, zoals liefde en trouw.

In dit tijdperk van de ‘God is dood'- gedachte deed onverwachte sekten, haarden van geestelijke ervaringen, als paddestoelen uit de grond schieten. Had men de mens niet iets afgenomen waar zonder hij niet kan leven? Hoe men zich God ook voorstelt, hoe men hem ook noemt, de ervaring van de jongste jaren heeft nog eens geleerd, dat men niet de godsdienst moet aanpassen aan de wereld, maar dat de wereld zijn bestaansgrond moet zoeken bij God. Het is niet overdreven te zeggen dat de wereld zwanger is aan heimwee naar verlossing uit de zinloosheid van het hedendaagse leven. St. Augustinus zei het ook al.

Als het evangelie van vandaag ons waarschuwt: wees waakzaam, dan wil dat zeggen dat wij weer gevoelig moeten zijn voor het geheim dat ons leven draagt. Hier hebben wij, christenen, een bijzondere taak. Getuigen: ziet uw Verlosser komt. Mensen die slechts leven van de ene dag in de andere moeten wij een horizon aanbieden, die vervuld is met hoop: uw verlossing is nabij.

Deze wereld heeft nood aan mensen, die de aarde in hun hart dragen en de hemel in hun ogen, die ons verwijzen naar de droom die God heeft van deze wereld. Zou jij daar niet willen bij zijn?